Mijn academiejaren in Mol onder leiding van mevrouw Bertha SAVENIERS.

De beeldhouwklas was iets speciaals! Alleen al het feit dat de locatie gescheiden was van de academie. Bertha was baas over de klas. De leerlingen waren heel verscheiden, maar orde moest er heersen. Wanneer na de les de lokalen onder houtschilfers en steengruis lagen, moest er opgeruimd worden en het gebruikte gereedschap op zijn vaste plaats opgeborgen. Door het fijt dat het lokaal een gewone woning was, had het wel iets huiselijks. Beneden werd er in steen gekapt, boven in hout en gewerkt met klei. Slijpen moest buiten gebeuren, vanwege het vele stof. Als ge dat voor de eerste keer gedaan had en je kwam op het eind van de avond binnen, zei Bertha: “Nu weet je hoe je er zult uitzien als je oud bent”. Je zat dan
natuurlijk totaal onder het stof.

Tijdens de pauze voorzag Bertha ons van koffie. Iedereen moest wel beurtelings bevoorraden in koffie en koekjes. Maar regelmatig werd er ook getrakteerd met taart bij een verjaardag of zo. De afwas werd ook beurtelings gedaan, maar heel hygiënisch kon dat wel niet in zo’n vuile omgeving. Daarom beweerde Bertha dat beeldhouwers maar tegen een stootje moesten kunnen.

Met kerstmis of op het einde van het jaar werd er boven wel eens een etentje georganiseerd, dan werd er zoveel mogelijk opgeruimd en werd een werktafel omgetoverd tot eettafel. Er werd afgesproken wie wat meebracht en dan werd het een gezellige avond, onvergetelijk.

Bertha was ook een kei in het gebruik van natuurlijke geneesmiddelen. Sprak je over of had je een of ander kwaaltje, Bertha had er wel een middel voor.
Ook keukenrecepten waren haar niet vreemd. Ik gebruik nog steeds haar recept voor het bereiden van rode biet, lekker!

Op het einde van het schooljaar of bij het afscheid
van iemand organiseerde Bertha wel een feestje,
waar ook de oud leerlingen werden bij betrokken, zo werd de onderlinge band verstevigd.

Tijdens het schooljaar werden er door Bertha ook bezoeken georganiseerd aan tentoonstellingen. Haar eigen exposities stonden voor ons natuurlijk bovenaan de lijst. Als je persoonlijke problemen had of als iemand ziek was, wist Bertha altijd het juiste woord te vinden, en soms zelfs op haar eigen evangelische denkwijze.

Mekaar helpen de beeldhouwklas was altijd een vanzelfsprekendheid en nadien mocht getrakteerd worden . Het café ” Onder de Toren” was dan ook regelmatig de verzamelplek.

De beeldhouwers waren één grote familie, waar Bertha de ” madré familias” was.

Ik heb alleen warme herinneringen aan de jaren in Mol en Bertha is nog steeds iemand waar ik naar opkijk, niet enkel als beeldhouwster, maar ook als mens. Zij was een perfecte lerares beeldhouwen, omdat ze ons vrij liet iets te proberen, ze stuurde dan wel bij als het nodig was. Wou je het helemaal zelf uitzoeken, dan kon dat. In haar beoordeling was ze dan wel streng, zoals ze ook streng was voor haar eigen werk. Haar eigen werk dat zo mas saal in aantal is en niet te vergelijken met enig andere kunstenaar. Haar hele levensopvatting uit zich in haar werk, dat werkelijk schitterend is. Zo moeilijk in woorden te vatten.

Bertha gelukkige verjaardag en doe zo nog lang
voort.

Je leerling
Francine