In een atelier niet ver van hier
Een school aan een Molse rivier.
Het was er niet groot en vrij obscuur
En Bertha Saveniers was er hoofdfiguur
Zes jaar lang had ik het genoegen om aan de kunets stacad-
emie van Mol bij Bertha Beeldhouwles te mogen
Zoiets brengt natuurlijk de nodige leuke herinneringen.
met zich mee….
Met Kerst genoot Bertha ervan om een feestje te bo
in het atelier. Om de sfeer erin te krijgen moest ied
iedereen
en
vòòr het eten een liedje zingen of een versje maken
Ken (een
stukje uit mijn versje: zie hierboven). Als laatste kw
<wam
ons Bertha aan bod en ze zei simpelweg ‘Smakelijk eten!’
en er werd geklonken…..
Tijdens de les werden er boomstammen en grote
kken
marmer aangesleept .Als men dan aan Bertha vros
“Zal me dat wel lukken?”, dan gekscheerde ze: “Als ie Zo
goed kan kappen, als je het kunt uitleggen,zal dat Wel
lukken!”: of ook: “Ge kapt alles weg en wat er over bliift
is uw beeld.” En ten slotte: “Als het dan nog niet lukt
dan maken we er samen wel een fruitschaal van?”
Samen met nog andere leerkrachten kwam ze vanuit
Antwerpen met de trein. De uren van de trein kwamen
totaal niet overeen met het einde van de lessen, dus op
Voorstel van Bertha schreven ze met z’n allen naar Brus-
sel. De uren veranderden…en Bertha kocht een huis in
Mol !!! Als we nu aan de overweg staan te wachten, denk
ik steeds aan haar en hoe ze sindsdien nooit meer met
die trein terug naar huis reed.
Ik herinner me ook die keer dat een man, groot en stoer
gebouwd, vloekend en tierend voor haar ging staan. Ze
sloeg haar ogen naar boven (als of ze hulp zocht), ze
zuchtte eens diep, de man bedaarde en de rust keerde
weer..s.
Bertha dwong met haar kennis en geduld respect af bij
haar leerlingen, doch één ding kon ze hen niet afleren:
in plaats van de lessen kunstgeschiedenis bij te wonen,
gingen de leerlingen hun dorst lessen ‘Onder de toren..
en ons Berth: ze glimlachte en kapte verder…..
Ik ben haar dan ook enorm dankbaar voor wat ze voor
mij betekende en nog altijd betekent. Terecht ben ik
trots om haar en Roza tot onze vriendenkring te mogen
rekenen. Ik hoop daarom uit de grond van mijn hart dat
ze nog vaak, als ik haar weer eens aan het plagen ben,
mag zeggen:
“Roos, da manneke veraandert na noewet éh !!!”
Balen, oktober 2010
Raymond Smets
